အေဆာင္ေလးတစ္ခုႏွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍

ဒီဘေလာ့ေလးမွာ နကၡတ္ေဗဒင္ေၾကာင္းသက္သက္သာ ေရးသားေဖၚျပရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ နကၡတ္ေဗဒင္ႏွင့္မသက္ဆိုင္လွေသာ အျခားဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ အေတြ႕အၾကံဳတို႔ကို ခ်န္လွပ္ထားမိပါတယ္ခင္ဗ်။ (ခ်န္လွပ္ထားရျခင္းအေၾကာင္းကလည္း ဘာသာေရးနဲ႔ၿငိစြန္းပါကလည္း ဘာသာေရးတို႔ ညစ္ႏြမ္းမွာစိုးတာ၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္လည္း မပတ္သတ္လိုတာ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြေရးပါကလည္း ကိုယ္ရည္ေသြးသလိုျဖစ္မွာ (ၾကြား၀ါလီဆယ္ေရးသည္ဟုထင္ၾကမွာ) စိုးတာ ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။) သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္၌က အေတြ႕အၾကံဳဗဟုသုတ နည္းပါးတာေၾကာင့္ ထိုနကၡတ္နဲ႔မသက္ဆိုင္သမွ်ကို သီးသန္႔ေရးသားေဖၚျပစရာေနရာတစ္ခု ဖန္တီးဖို႔ရာကလည္း မတတ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စာဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ဖြယ္တို႔ကို ဒီဘေလာ့ေလးမွာပဲ ကပ္ေျမွာင္ေဖၚျပ ပါမည့္အေၾကာင္း စာဖတ္သူအား တင္ၾကိဳေျပာျပလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

အေဆာင္ေလးတစ္ခု 

ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းက စာဖတ္၀ါသနာပါပါတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေဆာ့ကစားခ်ိန္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိတာ အိမ္မလည္တတ္တာ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္တာေတြေၾကာင့္ ငယ္စဥ္အခါက နာမည္ေရွ႕မွာ “မိ” တပ္ၿပီးေတာင္ မိန္းကေလးရယ္လို႔ အၾကိမ္းေမာင္းခံရသည္အထိပါပဲခင္ဗ်။ ဘာေတြဖတ္လဲဆိုေတာ့ အစံုဖတ္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဖခင္စုေဆာင္းထားတဲ့ စြယ္စံုက်မ္း၊ သိပၸံစာေဆာင္ေတြက ပထမထိေတြ႕ခဲ့တာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္က သုတရတနာသိုက္စာအုပ္ေတြပါခင္ဗ်။ သူတို႔ေတြဖတ္လို႔ အားရေတာ့ ရြာလည္က စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးကို မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့ပါတယ္။ ထိုစဥ္က စာအုပ္ငွားခဟာ ၁ က်ပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ အိမ္ကို တစ္ရက္ငွားဖတ္ရတာဟာ ၁ က်ပ္မတန္ေအာင္ပဲ ခဏနဲ႔ဖတ္ၿပီးတာမို႔ စာအုပ္ငွားဆိုင္နဲ႔ ညွိၿပီး ဆိုင္ထိုင္ဖတ္ ၁ အုပ္ တစ္မတ္နဲ႔ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဆိုင္ထိုင္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ေနကုန္ေနကန္း ဖတ္မိလို႔ အိမ္က ေက်ာင္းထုတ္မလိုလို ခဏခဏျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။) ကာတြန္းရုပ္ျပ သုတစြယ္စံုေတြ ၀တၱဳေတြဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီကာလမ်ားဟာ ကြၽန္ေတာ္ ၄ တန္း ၅ တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ စာေရးဆရာ နန္းဦးရဲ႕ “လိပ္ျပာေလပ်ံကာ ဟိုသြား ဒီမွာနား” ဆိုတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္ေလးဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီရုပ္ျပေလးရဲ႕ နာမည္ကို မွတ္မိေနရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ မွတ္သားစရာေလးတစ္ခုက စြဲေဆာင္ေနလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ဇာတ္လမ္းအရ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ ဘ၀ေဟာင္းက ခ်စ္သူဟာ ဆံုးပါးသြားၿပီး ဥစၥာေစာင့္ျဖစ္ကာ ဇာတ္လိုက္နဲ႔ မၾကာမခဏလာလာေတြ႔ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လိုက္အေနနဲ႔ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရလိုက္၊ ဥစၥာေစာင့္မေလးနဲ႔ ေတြ႔စဥ္မွာ ဟိုစဥ္ေခတ္ေဟာင္းဆီျပန္ေရာက္လိုက္နဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳခံစားေနရတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ဇာတ္လိုက္နဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူတို႔ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ေအာက္ ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျပစ္ေတြေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေျပာလာလိုက္ၾကတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပုလိပ္ေရာဂါကပ္ဆိုးၾကီး က်ေရာက္ေနစဥ္ကာလကို ေျပာမိၾကပါတယ္။ ဇာတ္လိုက္က ျမန္မာမွာ ပုလိပ္ေရာဂါေတြက်ေရာက္ေတာ့ လူေတြေသၾကတာ၊ အတိတ္နိမိတ္ဆိုးေတြျမင္ၾကတာ၊ မေကာင္းဆိုးရြားေတြေသာင္းက်န္းတာေတြျဖစ္ၾကေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေရာဂါနဲ႔ နာမက်န္းသူေတြဟာ ဒီနိမိတ္ဆိုးေတြေၾကာင့္ ပိုလို႔ ေသေၾကၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္ပ်က္ေနတာကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတစ္ပါးက အေဆာင္ေလးတစ္ခု စီရင္ၿပီး လူတိုင္းအိမ္နံရံမွာ ဒါေလးကပ္ဖို႔ေပးပါသတဲ့။ ဇာတ္လိုက္ဟာ ဒီအေဆာင္ေလးကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေပၚကို ေရးျပလိုက္ေတာ့ လူေယာင္ေဆာင္ထားသူ ဥစၥာေစာင့္မေလးဟာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ မ်က္စိကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္ထားပါတယ္။ ဇာတ္လိုက္က အဲဒီအေဆာင္ေလးရဲ႕ အသံထြက္ကို ရြတ္ျပလိုက္တဲ့အခါမွာ ေလေတြမိုးေတြက်သလို ၀ုန္းဒိုင္းအသံေတြနဲ႔အတူ ေကာင္မေလးလည္းေပ်ာက္သြားၿပီး၊ သူတို႔ထိုင္ရာ ခံုတန္းဟာ ဂူၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ၾကီးဟာလည္း သခ်ၤိဳင္းၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအေဆာင္ပံုစံေလးကို စိတ္ထဲကေသခ်ာမွတ္ထားပါတယ္။ အသံထြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ မသိလိုက္မသိဖာသာနဲ႔ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဒီအေဆာင္ေလးကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ဟာ ရြာစြန္မွာရွိၿပီး သခၤ်ိင္းနဲ႔နီးရာရပ္ကြက္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္သားေတြခ်င္း အခန္႔မသင့္စဥ္မွာ သခၤ်ိဳင္းေစာင့္ရယ္လို႔လည္း အႏွိမ္ခံရတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ညနက္နက္တိုင္ စာက်က္တတ္သူ (ေစာေစာအိပ္ေလ့မရွိသူ) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္တြင္းထူးျခားမႈတစ္ခုကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ည ၁၀ နာရီခြဲခန္႔မွာ ၾကက္တစ္ၾကိမ္တြန္ပါတယ္။ ည ၁၂ ထိုးမွာ ၾကက္တစ္ၾကိမ္တြန္ပါတယ္။ ည ၂ နာရီခြဲမွာလဲ ၾကက္တစ္ၾကိမ္တြန္ပါတယ္။ မနက္လင္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ည ၁၀ ခြဲနဲ႔ ည ၂ နာရီခြဲၾကားဟာ ရပ္ကြက္လည္လမ္းမွာ ေခြးေတြ အူၾကေဟာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ တေစၦသရဲကို ယံုၾကည္လြန္းသူမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ (မယံုဘူးလို႔ မေျပာပါ။ ေနာင္တြင္ ထပ္ခါထပ္ခါျဖစ္တတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအေၾကာင္းနဲ႔ တေစၦသရဲ ေျခာက္ျခင္းအေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို သီးသန္႔တင္ျပပါဦးမည္ခင္ဗ်။) အထူးသျဖင့္ ရပ္ကြက္တြင္းတစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးၿပီးစေတြမွာ သိသိသာသာအူၾကေဟာင္ၾကပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေနးဆိုး(အသည္းအသန္ဖ်ားနာ) ေနရင္လည္း အူတတ္ပါတယ္။ ငွက္ဆိုးေသာ္လည္းထိုးတတ္ပါတယ္။ ထိုလူနာလည္း တစ္ပတ္အတြင္း ဆံုးပါးတတ္ပါတယ္။ (လူနာေတြ ေသဆံုးတတ္တာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နကၡတၱေရာင္ျခည္မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနကန္၊ ဧကန္လကၡဏာမ်ားထဲက မွတ္မိသေလာက္ အခ်က္ေတြနဲ႔ ေလ့လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ နဖူးေရေတြတြဲက်တာမ်ိဳး မ်က္လံုး၀ိုင္းလာတာမ်ိဳး၊ မစင္ဟာ ေရမွာျမဳပ္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ ေသခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္ေလ့ရွိတာေတြေပါ့ခင္ဗ်။)

မွတ္ခ်က္။ ။ ေခြးအူတာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕ “အညာသူအညာသား ကြၽန္မေဆြမ်ိဳးမ်ား” စာအုပ္မွာ စာေရးသူအဘေျပာျပပံုအရ ေခြးအူသံသံုးမ်ိဳးရွိေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြအစာေကြၽးေနက်အခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ေကြၽးဖို႔ တံုးေခါက္အခ်က္ေပးခ်ိန္မွာ ေခြးေတြအူၾကပါတယ္။ အသံလြင္လြင္နဲ႔ အူၾကပါတယ္။ ဒါက ၀မ္းသာလို႔အူတာမို႔ အသံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ အူပါသတဲ့။ ယူနီေဖါင္း၀တ္ျဖစ္ေစ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အ၀တ္အစား၀တ္သူကိုျဖစ္ေစ၊ အသံခ်ဲ႕စက္လို အသံဆန္းကိုၾကားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ရြာတြင္းအိမ္တြင္းလူစိမ္း၀င္လာတာျဖစ္ေစ အူတတ္တဲ့ ေခြးအသံက စူးစူး၀ါး၀ါးနဲ႔ အူေဟာင္ေဟာင္တတ္ပါသတဲ့ခင္ဗ်။ မေကာင္းဆိုး၀ါးကိုျမင္လို႔ အူတာကေတာ့ ဆြဲဆြဲငင္ငင္နဲ႔ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေနတတ္ပါသတဲ့။ (စာအုပ္ထဲကနဲ႔ အနည္းငယ္လြဲက ခြင့္လႊတ္ၾကပါခင္ဗ်။ မွတ္မိသမွ် ေရးျပျခင္းသာျဖစ္ပါေၾကာင္း)

ကြၽန္ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရ ရြာျပင္ကျပန္လာသူ အိမ္တြင္းလူကို ၾကိဳရင္း ေခြးဟာ အျမီးကုပ္ၿပီး အိမ္ထဲကို တအီအီေအာ္၀င္ေျပးတာမ်ိဳးၾကံဳဖူးပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း စိမ့္ကနဲ ေအးကာ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထသြားတာမ်ိဳးပါ တြဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ေခြးအူတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္အဘ ေျပာစကားကေတာ့ ဟိုစဥ္ ေခတ္ပ်က္စဥ္က ရြာမွာ စည္းရိုး တံခါးနဲ႔ ေသခ်ာထားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စည္းရိုးလည္းမထား၊ တံခါးလည္း မတပ္တာေၾကာင့္ အကာလ ညအခ်ိန္ဟာလည္း ပရေလာကသားတို႔ က်က္စားခ်ိန္ျဖစ္တာေရာေၾကာင့္ ရြာတြင္း (ရပ္ကြက္တြင္းကို) ညအခ်ိန္၀င္လာလို႔လို႔႔ ဆိုပါတယ္။ စည္းရိုးတံခါး အေသအခ်ာကန္႔သတ္ဖို႔ ေနာက္လူေတြကို အၾကံျပဳေသာ္လည္း ေခတ္လူငယ္မ်ား မလိုက္နာၾကေတာ့ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။

၆ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကၾကံဳတာေလး တစ္ခုေျပာျပလိုပါတယ္ခင္ဗ်။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီကိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ညစဥ္လိုလိုမိဘေတြကို နင္းႏိွပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ညမွာေတာ့ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေလးရယ္၊ ေခြးအူသံေတြရယ္စုေပါင္းေတြးမိၿပီး အေဖ့ကိုနင္းေနရာက ဆင္းကာ အိမ္ထဲက ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းကိုေကာက္ ရပ္ကြက္လယ္က အုတ္ကန္ဆီကို ေျပးပါတယ္။ (မိဘေတြက ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြမို႔ ေျမျဖဴေဆာင္ထားတတ္တာေၾကာင့္ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးဖို႔ အရံသင့္ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။) အုတ္ကန္ေဘာင္မွာ ေစာေစာက စာအုပ္ထဲက အေဆာင္ေလးကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြက ဘာသြားလုပ္တာလဲေမးေသာ္လည္း မေျဖခဲ့ပါ။ ကိုယ့္အၾကံနဲ႔ အၾကံေပးကိုး။

ထိုညက စာက်က္ေသာ္လည္း စိတ္ကစာထဲမေရာက္ပါ။ လမ္းဘက္ကေခြးေဟာင္သံေတြသာ အာရံုျပဳေနမိပါတယ္။ ညဆယ္နာရီခြဲ ၾကက္ေတြတြန္ေသာ္လည္း ေခြးေတြ မေဟာင္ပါ။ ညသန္းေခါင္လည္း မေဟာင္ၾက မအူၾကပါ။ အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္မိေနပါတယ္ခင္ဗ်။ ည ၂ နာရီခြဲၾကက္တြန္လို႔ မေဟာင္ၾက မအူၾကမွန္းသိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေဖနဲ႔အေမ့ကို ႏႈိးပါေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာအားရ အေဆာင္ေရးလို႔ ေခြးေတြမအူတာရယ္လို႔ ၾကြားတာေပါ့ဗ်ာ။ မိဘေတြက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စကားကို ေဗြမယူၾကပါ။ ညဥ့္အရမ္းနက္လို႔ ၀ိုင္းအိပ္ခိုင္းၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လို႔ထင္ေနၾကဟန္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ပါ။

ေနာင္ရက္ေတြၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေမကစၿပီး အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ သားေျပာတာဟုတ္သလိုလိုပဲ အေမေခြးအူသံေတြမၾကားရတာၾကာၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ (အေမဟာ သရဲေၾကာက္တတ္သူမို႔ ေခြးအူသံေတြကိုသတိထားမိသူေပါ့ခင္ဗ်။) ယခုအခ်ိန္တိုင္ ႏွစ္ ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေသာ္လည္း ဒီေန႔တိုင္ မိသားစု၀ိုင္းဆံုတိုင္း ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔အရပ္ေလးမွာ ညအခ်ိန္မွာ ေခြးမအူေတာ့ေတာ့ပါေၾကာင္းခင္ဗ်။ ဒီအေဆာင္ေလးနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ် ေနာက္တစ္ခါၾကံဳတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၂၁ ေလာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာခန္႔က တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမအထူးမြန္းမံသင္တန္းကို ဗဟို၀န္ထမ္း တကၠသိုလ္ေဖါင္းၾကီးမွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ဆရာဆရာမေတြၾကားမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လကၡဏာဆရာအျဖစ္ ခင္ၾကမင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာေတာ့ အေပ်ာ္တမ္းေမးၾကေပမယ့္ ထုိသင္တန္းမွာေတာ့ ေလးေလးစားစားေနရာေပး ေမးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္၌က အေလးထားေဟာေျပာျဖစ္တဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရး သမာဓိမ်ားလည္း ထူေထာင္မိပါတယ္။ အေသာက္အစားလည္းကင္းလို႔ ၾကည္လင္ေနခ်ိန္လို႔ ဆိုရပါမယ္ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္မွာ အသက္အငယ္ဆံုးလို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ က်န္တဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ အသက္ကြာပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ဆရာ၀န္မ်ား၊ အဆင့္ျမင့္ပညာမွ ဆရာၾကီးမ်ား၊ နည္းပညာမွ စက္မႈေက်ာင္းဆင္း (ေရွး)ဆရာၾကီးမ်ားဆီက ပညာအသိဆည္းပူးရာ ကာလလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လကၡဏာပညာကို အလြန္ေလးစားမိတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အစညက ဆရာတစ္ေယာက္လက္မွာ အသက္လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ဘက္ျပတ္ေနၿပီး၊ လက္ညွိဳးတစ္ဖက္မွာ ခရုပတ္ေဗြ(တစ္ခုတည္း)ပါတာမို႔ က်မ္းအရ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္မယ္၊ အသက္ေလးဆယ္မွာ ျပတ္တာပါေပါင္းၿပီး၊ အသက္ေလးဆယ္မွာ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသမယ္လို႔ ေဟာလိုက္မိပါတယ္။ ဆရာ့ခမ်ာ ဘုရားတ,ကာ ပက္လက္ေလးျဖစ္ေနရွာပါတယ္။ တကယ္လည္း ဆရာက သင္တန္းတက္ရင္းကို ႏွလံုးေဆးေတြစား ၿမိဳ႕ထဲသြားေဆးခန္းျပ လုပ္ေနရရွာတာကိုးဗ်။ ဒါကိုမသိဘဲ စြတ္ရြတ္ေဟာလိုက္တာ အသက္ထြက္သြားမွ မခက္ေပလားဗ်ာ။ အသက္ ၃၀ ခန္႔ က်န္းမာေရးထိခိုက္မယ္ေဟာတာကို ငါ့ခမ်ာ အသက္တိုေလးျခင္းရယ္လို႔ ငိုတဲ့ဆရာမကရွိေသး။ (ေသမယ္မေျပာဘဲနဲ႔ ေသမွာေၾကာက္သတဲ့ဗ်။) မဆင္မျခင္ အေဟာေတြၾကိတ္ထုတ္တဲ့ ကာလလည္းျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဆိုဆံုးမမႈေလးေတာင္ လက္ေဆာင္ရခဲ့ပါေသးတယ္။ ေဗဒင္ကဘယ္ထိေျပာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ေျပာရင္းကေန စက္ကုန္ဖြင့္ ရမ္းလိုက္တာ မေျပာသင့္တာေတြပါေျပာမိသြားပါတယ္။ (အနီးဆံုး ဥပမာေျပာရရင္ ဇာတာကိုၾကည့္ၿပီး ကာမနဲ႔အဂၤါဇာတ္ဆိုင္ရာ ေဟာေျပာႏိုင္မႈမ်ိဳးပါခင္ဗ်။ ထိုစဥ္က ဇာတာေတာင္ေကာင္းေကာင္း မဖြဲ႕တတ္ေသးပါ။ နကၡတ္က်မ္းမ်ားစုေဆာင္းၿပီး ရမ္းၿဖီးေနတာျဖစ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။) ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္က ပညာကိုတကယ္ျမတ္ႏိုးရင္ ပညာကို ညွိဳးႏြမ္းေစမယ့္ အညွီအေဟာက္ေရာျခင္း၊ လိုင္းပူးျခင္းေတြ မပါသင့္ဘူးဆရာေလးလို႔ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းပဲ ရွက္သြားေပမယ့္ အဲဒီဆရာကို အရမ္းလည္းေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕နာမည္ကို မမွတ္မိေပမယ့္ ႏိုင္ငံေလးခုေလာက္ျပန္ၿပီးတဲ့ ဆရာဆိုတာေတာ့ မွတ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဦးခိုက္ပါေၾကာင္းခင္ဗ်။ ဆရာ့စကားေလးကို ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ တန္ဖိုးထားဆဲပါခင္ဗ်။ ( ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ဒီဘေလာ့မွာကိုပဲ ပညာသီးသန္႔ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။) နားအေထာင္ျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းဟန္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုတိုပတ္စေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္နဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ေဆးလာကုတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာသံကိုၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ျပႆနာကေတာ့ သရဲအရမ္းေျခာက္တဲ့ ေဘးအေဆာင္က အျဖစ္သနစ္ေတြပါ။ ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္လွ်က္ မိန္းမတစ္ေယာက္ေတြ႔တာ၊ တြန္းခ်သလိုခံစားရတာ စသျဖင့္ ၾကံဳေတြ႔ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မေနႏိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ယံုယံုၾကည္ၾကည္သံုးၾကည့္ဖို႔ အေဆာင္ေလးေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အထူးသတိျပဳရန္အေနနဲ႔ အေဆာင္တြင္း ကိုယ့္၀န္းက်င္ေနရာ ျမင္သာေအာင္သာ ေရးသား အသံုးျပဳရန္ အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္။ ( မိမိအလိုရွိရာ ေနရာအတြက္သာလွ်င္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ဦးအတြက္ အရံအတားဟာ တစ္စံုတစ္ဦးအတြက္ အသြားအလာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ပါခင္ဗ်။)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေၾကာင္းျပန္မရသလို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားလိုက္ပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးခါနီးလို႔ ေနာက္ဆံုးအပတ္ေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ညမွာေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုမက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ အေမဟာ အစိမ္းေရာင္၀မ္းဆက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္အိပ္စက္ရာ ကုတင္ေဘးကို ေခၚလာပါတယ္။ မိန္းကေလးဟာ မ်က္ခြံမို႔မို႔နဲ႔ တိုင္းရင္းသူဟန္ပန္ရွိၿပီး၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာပါတယ္။ အေမက “သားရယ္ မင့္ညီမေလးကို လကၡဏာၾကည့္ေပးလိုက္ပါကြယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ လကၡဏာကို ကြၽန္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုးမွတ္မိသမွ်နဲ႔ တူေအာင္ ဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်။

ပံုမွန္အားျဖင့္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လကၡဏာၾကည့္ရင္ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးၾကည့္ပါတယ္။ လက္၀ဲဖက္ကို အတိတ္က ခ်ေပးတဲ့ ကံအျဖစ္ၾကည့္ၿပီး၊ လက္ယာဘက္ကိုေတာ့ ေနာက္လုပ္မယ့္ကံ (စိတ္ကူးစိတ္သန္း)ကို ေဟာပါတယ္။ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ခ်ိန္ၿပီး၊ အတိတ္ကံကို စံစားမယ့္လူပ်င္းလား၊ အတိတ္အဆိုးကို ဆန္တက္မယ့္လူစြမ္းလားလို႔ အရင္ဆံုးျဖတ္တတ္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ (က်ား ညာ မ ဘယ္ ရယ္လို႔ မသံုးစြဲဖူးပါ။)

သူ႔ေသာ္ အိပ္မက္မွာေတာ့ ဘယ္လက္ကိုသာၾကည့္မိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးလမ္းဟာ လက္သန္းေအာက္ဆီကေန စၿပီး လက္ညွိဳးေအာက္ (သို႔) လက္ညွိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ၾကား (သို႔) လက္ခလယ္ေအာက္၀င္တတ္ၾကပါတယ္။ လက္ညွိဳးေအာက္၀င္ရင္ သံေယာဇဥ္ၾကီးသူ အခ်စ္မ်ားသူလို႔ ေရရွည္ခ်စ္တတ္သူလို႔ ေယဘုယ်ေဟာျဖစ္ပါတယ္။ လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကား၀င္သူကိုေတာ့ အခ်စ္ကိုသာ ကိုးကြယ္သူ၊ မိဘေမာင္ဘြားအေရးမထား အခ်စ္သာ ေရွ႕ရႈသူရယ္လို႔ ေဟာျဖစ္ပါတယ္။ လက္ခလယ္ေအာက္ ၀င္သူကိုေတာ့ တြက္ခ်က္ခ်စ္တတ္သူ၊ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမထားသူရယ္လို႔ေဟာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလက္ပံုကေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးလမ္းပါ။ အျပင္မွာေတြ႔ရင္ေတာ့ ဒါဟာ လက္ခလယ္နဲ႔ လက္သန္းၾကြယ္ေအာက္၀င္လို႔ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းေၾကာင္းလို႔ ေျပာရမလား၊ လက္ခလယ္ဘက္ေရာက္ရင္္လည္း ကံလမ္းလို႔ေျပာရမလိုလို၊ တိုတုိေလးဆိုရင္လည္း ရုတ္တရက္(သို႔) အေရးမထား ခ်စ္ၾကိဳက္ညားမိမယ္လို႔ ေျပာရမလိုလို ေတြေ၀မိမွာပါ။ သံကြင္းဆက္လို အသက္လမ္းကိုေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးလို႔ေျပာလိုက္လို႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။

တကယ့္တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ထိ ရူးသြပ္ေနမယ္၊ အဲဒီက ေက်ာ္မွေကာင္းမယ္လို႔ ေဟာလိုက္မိပါတယ္။ (ဘာလို႔ဒီလိုေဟာမိမွန္းမသိပါ။) ဒီစကားကိုၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ ထိုးမိန္းကေလးဟာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာပါတယ္။ ေလွာင္ပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ျဖတ္ကနဲ ႏိုးလာပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ႏိုးလာတာမဟုတ္ဘဲ အင္မတန္ႏိုးၾကားစြာ ႏိုးလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထက္ ျပတင္းဆီက ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေခါက္သံ ႏွစ္ခ်က္ၾကားရပါတယ္။ အင္မတန္က်ယ္ပါတယ္။ အစေတာ့ အံၾသမိပါတယ္။ တံခါးဖြင့္ အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္မယ္ျပင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မထြက္ရဲပါ။ ေဘးမွာ ဆရာေတြရွိေသာ္လည္း တစ္ဦးတစ္ေလမွ ႏိုးေနသူမရွိပါ။ သူ႔ကုတင္နဲ႔သူ အိပ္ေမာက်ေနပါတယ္။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ ၄၇ မိနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုစဥ္က ဘယ္သူ႔မွ မေျပာျပမိပါ။

ျပန္ခါနီး ရက္ပိုင္းေလာက္အလိုမွာမွ ကြၽန္ေတာ္အေဆာင္ေပးသူဆရာက ႏႈတ္ဆက္လာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔အတူ ထိုအေဆာင္ေလး နံရံမွာေရးသည့္ေန႔မွစ မေျခာက္လွန္႔ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေျခာက္လွန္႔တာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ေမးစဥ္မွာ ထိုအေဆာင္က ယခင္က မိန္းကေလးေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားဖူးေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ခြံမို႔မို႔နဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ကေလးမကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္ပါတယ္။ အစိမ္းေရာင္၀မ္းဆက္ကိုေတာ့ မည္သို႔ အဓိပၸါယ္ဆက္စပ္ရမည္မသိပါ။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ထိေရာက္မႈရွိတယ္လို႔ သတိထားမိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအေဆာင္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကို သိေစသူကေတာ့ စာေရးဆရာ မင္းသိခၤျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္၀တၱဳလည္း မမွတ္မိပါ။ ထိုအေဆာင္ေလးကို လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး စီရင္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားမိပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ငယ္စဥ္က ၀တၱဳထဲကအတိုင္း ပုလိပ္ေရာဂါကပ္ဆိုက္စဥ္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြအတြက္ အရံအတားအလို႔ငွာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအေဆာင္ေလးကို တစ္ေၾကာင္းဆြဲ ပရမထ လို႔ေခၚပါတယ္တဲ့။ ပရမထ ကို တစ္ေၾကာင္းတည္းျဖစ္ေအာင္ ဆြဲထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ “ပရမထ” ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က “သစၥာေလးပါးကို ေရွးဦးစြာ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသတဲ့ခင္ဗ်။ အေဆာင္ကို စီရင္သူဆရာေတာ္ဘုရား၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္၏ အဓိပၸါယ္သည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ဖြဲ႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အသံုးျပဳသူကြၽန္ေတာ္မွာလည္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အစြမ္းထက္သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါတယ္ခင္ဗ်။ အေဆာင္ေလးမွာ ၾ    (ရရစ္) သည္ “ရ”ေကာက္ကို ဆိုလိုဟန္ရွိပါသည္။ တိက်လိုသူမ်ားအတြက္ စာလံုးေရးစမွ အဆံုးတိုင္ မွင္တံမၾကြဘဲ ဖိေရးသင့္သည္ဟုထင္ပါသည္။ (တစ္ေၾကာင္းဆြဲ ျဖစ္ေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။)

မွတ္ခ်က္။ ။အျခားဘာသာတရားမ်ားႏွင့္မူ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ သာမန္လူတို႔တြင္ မထားအပ္ႏိုင္ေသာ ေမတၱာဂရုဏာအရွိန္အ၀ါတို႔ ရွိေနႏိုင္တာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာတရားအလိုက္ ထိုဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ပတ္သတ္၍ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြရွိေနမည္ဟုယံုၾကည္မိပါသည္။ ယံုၾကည္ရာ သဒၵါတရားအလိုက္ အက်ိဳးေပးၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

အကယ္၍ အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားတြင္မွ တစ္စံုတစ္ရာမွားယြင္းပါက ကြၽန္ေတာ့္တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ေစတနာအရ အျဖစ္မွန္ကို ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် သိသမွ်အတိုင္း တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (ၾကားသိထားသမွ်ထဲမွ လြဲမွားေနပါက အမွန္ျပင္ေပးေစလိုပါသည္။) ကြၽန္ေတာ္ၾကားသိသမွ်(မွတ္မိသမွ်)မွ လီဆယ္ေဖၚျပမိေသာ္ တတ္သိသမွ်ပညာ ကြယ္ပါေစသတည္း။

အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္
ကိုပခန္း